12/11/08

Λίγο μυαλό να είχα.....

Είναι φορές που δεν ξέρω τί να κάνω.. Όλα μέσα στο μυαλό είναι ένα κουβάρι... Που δεν έχει αρχή και τέλος. Είναι γεμάτο κόμπους που προσπαθείς σιγά σιγά να ξεμπλέξεις. Και εκεί που λές, ότι είσαι σε καλό δρόμο, έρχεται ένας άλλος κόμπος να κάνει τα πράγματα χειρότερα!!!

Προσπαθείς να βάλεις την ζωή σου, σε μία τάξη! Την οικογένεια, τους φίλους, τα προσωπικά σου, την δουλειά σου, τα οικονομικά.. Και εκεί που λές ότι, όλα είναι σε ισορροπία, κάτι γίνεται και τα κάνεις μαντάρα... Σούπα ένα πράγμα!!!


Λές λόγια που ύστερα μετανιώνεις. Και πληγώνεις τους άλλους ή τους κάνεις να θυμώνουν μαζί σου... Κάνεις πράγματα, ξέρωντας ότι είναι λάθος και μετά ζητάς και τα ρέστα!!! Κι όλα αυτά γιατί βιάζεσαι.. Γιατί τα θέλεις όλα στην εντέλεια.. Όλα δικά σου... Και τα θέλεις τώρα...

Θέλεις πράγματα που δεν μπορείς να έχεις, κι επειδή στα αρνούνται ή ακόμα χειρότερα, δεν είπαν ποτέ ότι θα στα δώσουν, τρελένεσαι...

"Εμμμμ.. Δεν είναι έτσι, κοριτσάκι.. Μεγάλωσες και μυαλό δεν έβαλες"...

6 σχόλια:

Χαρά είπε...

ήρεμα και θα το βρεις!! θυμάσαι τα συγκρουόμενα? στο λούνα παρκ ναι. που κάποια στιγμή είχες στρίψεις το τιμόνι τόσο που άρχιζε το αμαξάκι να τρελαίνεται και να πηγαίνει όπου το γουστάρει. τι κάναμε τότε?... αφήναμε πίσω τα χέρια και αυτό έκανε μόνο του στροφές και γύριζε στη σωστή θέση.

άσε λίγο τα χέρια πίσω! θα γυρίσει στη σωστή θέση η ζωή. ξέρει το δρόμο!

jacki είπε...

Κοριτσάκι δε μεγαλώνουμε.. Αρνούμαστε να μεγαλώσουμε. Και έχουμε τη νοοτροπία των παιδιών. Αυτό είναι που μας κάνει τόσο.. τόσο.. παιδικές στη σκέψη μας.
Σε φιλώ.

xaroylita είπε...

@xara μου: Λούνα παρκ-συγκρουόμενα.. Θυμάμαι.. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν θα ξεχάσω ποτέ.. Αφήνω τα χέρια και η ζωή γυρίζει στη θέση της.. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι..

Αλλά έτσι είναι μάλλον. Η ζωή είναι ένα παιχνίδι έτσι κι αλλιώς.. Σε ευχαριστώ που ήρθες ως εδώ... Καλό βράδυ

xaroylita είπε...

@jacki μου-καρδούλα μου:Δεν είναι ότι αρνούμε να μεγαλώσω.. απλά έζησα πολύ γρήγορα τα παιδικά χρόνια ...
Και θέλω να τα προλάβω όλα.
Σ'αγαπώ πολύ...

gatti είπε...

Το μεγάλωμα πονάει πάντα Χαρά μου. Ισως γι΄ αυτό νοιώθεις τώρα αυτά τα αυναισθήματα. Κάποιες φορές θα βάζεις τα πράγματα σε τάξη, κάποιες άλλες θα νοιώθεις την ανάγκη να τα ανακατέψεις από μόνη σου πολύ πριν στα ανακατέψουν οι καταστάσεις. Αλλά αυτό είναι η ζωή.

Φιλιά! :****

xaroylita είπε...

@gatti μου: Ναί ίσως να έχεις δίκιο.. Είναι περίεργο.. Έτσι είναι η ζωή.. Περίεργη.. Καλή σου μέρα...

:)))