Και τώρα τί κάνουμε...

H ώρα είναι 12 και κάτι. Δεν πέρασε ακόμη απο τα μάτια μου η νύστα... Περίεργο. Συνήθως κοιμάμαι νωρίς. Η τηλεόραση παίζει αγαπημένη σειρά "Ευτυχισμένοι μαζί". Επανάληψη μεν αλλά δεν έχει σημασία. Δεν την βαριέμαι ποτέ αυτή τη σειρά. Ταυτίζεσαι με τους ρόλους. Το ζείς σαν να είσαι μέρος της. Μόλις τελείωσε όμως. Κρίμα...

Σκεφτόμουν τί να κάνω για να περάσει η ώρα... Πάλι ξημερώματα θα κοιμηθώ και δεν θα σηκώνομαι για δουλειά.

Βγήκα για λίγο έξω. Ο ουρανός συννεφιασμένος. Μπόρα έρχεται μάλλον. Όλα είναι θολά. Γκρί.. Όμορφη εικόνα!!! Επιτέλους. Να καθαρίσει λίγο ο τόπος. Να μυρίσει αυτό το μοναδικό άρωμα, του βρεγμένου χώματος..

Τί σας λέω.. Ο καθένας με τον πόνο του... Με ένα τσιγάρο παρέα και ένα τραγούδι που είχα καιρό να ακούσω... Και τώρα παίζει στο ραδιάκι μου. Συνεχίζω να παραμένω ξύπνια. Η πόλη μου κοιμάται. Πολύ ήσυχα είναι απόψε. Αυτοκίνητα δεν παιρνούν, βήματα δεν ακούγονται. Ακόμη κι ο γάτος μου, την έκανε για ονειράκια..

Φαντάζομαι το ξημέρωμα κάπως έτσι..

















Θα το ήθελα πολύ δηλαδή, αλλά δυστυχώς την θάλασσα την βλέπω μόνο απο την ταράτσα.. Έχει απίστευτη θέα... Το μάτι σου, φτάνει μέχρι τον Πειραιά κι ακόμη πιο πέρα.. Αλλά πιός ανεβαίνει ξημερώματα εκεί...

Καλό ξημέρωμα....